How are you?
No,
don’t tell me that you’re doing good
or that you are fine,
you and I both know that you are so far from both of those things,
tell me,
when was the last time you thought about death?
When was the last time you cried and what finally made the tears fall after all that time?
what is your story of loss?
What words break you?
What words put you back together?
When was the first time you understood the depth of the word “goodbye?”
When was the first time the only thing you could do was lay on the floor and cry because nothing else in the world made sense but brokenness? 
When was the last time you really and truly laughed? 
Can you remember that far back?
What was on your mind when you got those scars on your leg?
What lies have you believed lately?
When was the first time you understood what “I love you” meant?
Who made you so broken?
Have you even tried to put yourself back together?
Tell me, 
tell me,
do you love yourself?
how much of your skin can you find constellations in?
have you ever tried to understand your eyes?
have you pressed your fingertips to your own lips hoping nothing else mattered in the world if your lips were your own?
have you ever made yourself believe the lie that you aren’t worth it?
why?
how is the weather in your heart?
is it a hurricane or a tsunami?
is there fog surrounding your soul?
have you ever loved another more than you loved to breathe?
when was the last time you really and truly believed that your life was worth living?

απλα ανθρωποι σαν και εμενα, βλαμμενοι,
που εχουνε ωρα και τα ξηνουνε,
αναλυουν τις μαλακιες που ρουφαει ο νους τους
και παλαβώνουν μερικές φορές
καλή ώρα εγώ αυτη τη στιγμή
οι άνθρωποι σαν και εμενα είναι λιγο παρορμητικοι λιγο βλάκες και ακρως συναισθηματικοι τυποι με πολυ μικρα δειγματα λογικής,επιρρεπεις σε παθη,λαθη και μαλακιες.
για αυτους θα σας λιμησω σημμερα
λοιπον αυτοι οι ναθρωποι είναι η πολύ χαρουμενοι ή πολύ δυστιχισμενοι
γιατι θεωρουν πως η ζωή και ο θάνατος είναι 5 αναπνοές πιο κάτω
και τον φοβούυυυυυυυυυυυυντε,τον τρέμουν
και είτε είναι τόσο χαρούμενοι που φάνηκαν και πάλι τυχεροί
είτε είναι δυστιχισμένοι σκεφτόμενοι πως όλα είναι μάταια γιατί πεθένεις,πεθένουν όλα γύρω σου,πεθένουν γεννικότερα οι στιγμές ,οι έρωτες,τα νιάτα,τα λουλούδια κλπ.
και η ψυχολογία μας κάνει συνέχεια ένα κύκλο,
γέννηση,άκμή,παρακμή,θάνατος
και βρισκόμαστε συνέχεια ανάμεσα σε αυτά τα 4 σημεία και νιώθουμε το κάθε συναίσθημα ολοκληρωτικα.
και αυτό είναι η ομορφιά και η κατάρα μας.
οτι αισθανομαστε διαπερνά οσους βρίσκονται γυρω μας.
ειμαστε η πολύ ευχαριστοι ή πολύ κουραστικοί.
τελος παντων οι ανθρωποι σαν και εμενα είναι βλαμμένοι αυτή τη στιγμή γιατί βρίσκονται στη φάση της μαρακμής ή του θανάτου
και μέχρι να πενθίσουν αρκετά αυτό το οποίο χάνετε ,μέχρι να γεννηθεί το κάτι καινούριο
βρίσκονται μεσα σε ενα βουρκο και μια καταθλιψη και δεν μπορουν συγκεντρωθουν
η να δημιουργησουν η να κανουν οτιδηποτε.

να μπορεσω να εκφρασω οσα σκεφτομαι ηταν παντα το μεγαλυτερο μου προβλημα.

σκεφτομαι με εικονες

και στις εικονες δεν μπορω να βαλω λογια 

πως μια λεξη ειναι αρκετη για να εκφρασει ενα συναισθημα?πως? 

δεν μπορω να το κάνω και ολο θυμωνω.   

ο καθε ενας απο εμας νιωθει διαφορετικα ,δηλαδη βιωνει διαφορετικα τα συναισθηματα μεσα στο κεφαλι του,

και για τον καθε ενα απο εμας το ερεθισμα ειναι διαφορετικο καθως και η αντιδραση. 

ειναι αδικο να ταπελοποιουντε με μια λεξη τα αισθηματα και τα συναισθηματα.

γιατι μετα χάνουν τη μοναδικότητα τους αρα χάνουν και οι ανθρωποι τη μοναδικότητα του,

οι λεξεις λοιπον θεωρω πως ετσι οπως εχουν καταντησει,απλές,γεννικές και αόριστες 

είναι ανικανες να συλλάβουν το συναίσθημα.

γιαυτό και θεωρώ οτι είναι αχρίαστες σε πάρα πολλές περιπτώσεις.

παλι μαλακιες γραφω

there's have been a long time to be touched,when you touch your own arm and feeling the gousebumps.
and i mean there is a long time to receive the touch of love,
not the touch of lust.
once in a while all of us need a a sense of touch,and a feeling that somebody got our back.
i dont know if i'm too romantic because i'm a woman,but i think men also have similar thoughts like this.
once in a while i want to free the kid inside and let it go out there and play and dance and scream,but i wanna .i want to feel protected and secure under an arm when ineed it(bcz i dont always need it,but now i do)
i want be next to somebody who will have an answer for everytime i ask why!
i wanna be loved like there is no other woman in this world,i want to be adored.i want to be adored from head to toe,i want to feel the passion and the extacy and all this feelings,i want adrenaline and endorfines to deluge my body and make it shake.
i want to be the baby girl and the goddess in ones life,
 and i want this one to be the guy i will rip my heart out for him,if he ask me to.

πρεπει να βελτιωθω  σαν ανθρωπος,νιωθω οτι πλησιαζει το επόμενο transition και επειδη δεν τα παω καλα με τις αλλαγες
θα πρεπει να προετιμαστω για να μην πεσω στη πραγματικοτητα και παλι με τα μουτρα.
αλλα περα απ αυτο θελω να γινω καλυτερος ανθρωπος.
καλυτερος χαρακτηρας,νομιζω εχω σκληρανει τελευτεα,ασπουμε εχω γινει περαν του οριου πραγματιστρια και αυτο με χαλαει.
δηλαδη βασικά πιστευω έχω χασει τη τρυφεροτητα μου
και σε πολλους τομεις τη κατανοηση μου,
με κουρασε λιγο αυτο,και για να με κουραζει ισως τελικά να μην με εκφραζει πια.
θεωρω τον εαυτο μου επισεις υπεροπτη σε καποια θεματα,και αυτο δεν ειναι ομορφο,
δηλαδη αν ημουν ο συνομιλητής μου ισώς να κουραζόμουν
που ξέρεις μπορει και να μην μου ξαναμιλούσα ποτέ.
και δεν θελω να προκαλώ τέτοια συναισθηματα στους ανθρώπους.
θέλω να μπορώ να τους νιώσω και να μπορώ να τους κατανοήσω και όταν έχουνε ανασφάλειες να μπορώ να τους αγαπήσω,γιατι η ανασφάλεια σημαίνει και έλλειψη αγάπης(από τους άλλους,ή προς τον εαυτό μας)

οταν αγαπας,καμιά φορά πρέπει να είσαι ο κακός της παρέας.

και το να είσαι κακός δεν είναι καθόλου ευκολος ρολος να παιξεις. τον μισώ!ολοι τον μισούμε.

πρέπει να πεις την ασχημη αλήθεια,με λόγια που θα πληγώσουν και θα ταρακουνήσουν τους αγαπημένους σου,που είναι βλάκες εκείνη τη περίοδο,αντιδρώντας συναισθηματικά δεν χάνουν τη λογική τους,(ή δεν έχουν καθόλου λογική σε μερικά πραγματα)

ζουν σε μια άλλη πραγματικότητα και δεν μπορουν να καταλάβουν πως η κατάσταση που βρίσκονται τους κατασπαράζει.

και βγαζεις εσυ το φιδι απο τη τρυπα προσπαθώντας οσο πιο σωστά να το θεσεις.

και αντιδρουν οταν τους λες την αληθεια που ποτέ δεν είδαν γιατί δεν τους βολευε ή γιατί εθελοτυφλούσαν,

προσπαθώντας με καθε τρόπο να το δικεολογήσουν.

όταν για καθε δικαιολογία που σου λένε,τους δίνεις ένα επιχείρημα,

συντομα οι δικεολογίες τους,και συνεχίζεις εσύ με τα επιχειρήματα σου να μιλάς.

και όσο πιο πολύ μιλάς,τόσο το βλέμμα του αλλάζει.

από σκληρό,η σαρκαστικό,μοιάζει σιγά σιγά με βλέμμα αθώου παιδιού που γκρεμίζονται τα όνειρα ,χαμένου,απελπισμένο.

εκει έμενα η καρδία μου σχίζετε μα δεν πρέπει να παυσω.

πρεπει να συνεχίσω να μιλώ να βγάζω φαρμάκι,μα βάλσαμο αν μου βάλουν φτι.

και όταν στο τελος τελειωσεις και δουν την αληθεια που ποτε δεν σκεφτηκαν,

πρεπει να του δωσεις λυσεις για να αλλάξουν τη στρατιγική ττης πορείας τους,

και προμηθειες για να καταφερουν να κρατηθουν εκει ακέρεοι.

αν αγαπας πρεπει να μαχεσε συνεχεια για αυτους που αγαπάς

και οχι αυτό το σαχλό το μάχεσε,

αλλά να μάχεσε αδιάκοπα να βελτιώνεις τον εαυτό σου,

για μπορείς να βελτιώνεις τους γύρω σου