δεν σε ξεχασα
και ας νομιζα.

ότα σε ειχα ξαναδει ,έχασα τα λόγια μου
φορούσες άσπρα και είχες μια άσπρη άυρα γύρω σου,
σαν να όλο το φώς του ήλιου έλαμπε για να σε φωτίζει

δεν ήξερα τι αισθανόμουν, ζήλεψα μέσα μου
που σε κοιτούσαν και άλλα,μάτια εκτός απ'τα δικά μου,
λες και φοβήθηκα πώς άραγε τόση ομορφιά θα ήθελε
να βλέπει τη δική μου ασχήμια.

ήμουν θυμωμένη γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω
πώς μετά από όλο το θυμό που είχα συσσορεύσει μέσα μου για εσένα
και αυτό το συναίσθημα απογοήτευσης που με κατάκλυζε τόσο καιρό,
επέτρεπαν στα μάτια μου ακόμα να μπορώ να βλέπω αυτή την άσπρη αύρα.

δεν μπορούσαν να σε χορτάσουν τα μάτια μου
ήσουν και φρεσκοξυρισμένος, ελαμπε το πρόσωπο σου,
και λυπόμουνα που είχα τόσο θυμό και δεν μπορούσα να σου πω,
ότι απλά θέλω να σε αγγαλιάσω και θέλω να γίνουν μάγια
και όλα να γίνουν καλά.

ύστερα σου έλεγα λόγια κακά ,πολύ κακά που θα ήθελα πολύ να εννοούσα
αλλά τα έλεγα απελπισμένα, προσπαθώντας να σε δώ να νιώθεις,
μια φορά ήθελα να σε δώ πως είσαι όταν είσαι πληγωμένος,
ήθελα παράλληλα να σου ρίξω μια μπουνιά
που για ακόμα μια φορά ήσουν τόσο ατάραχος λες και δεν υπήρχα,
μόνο πρός το τέλος είδα τα μάτια σου να εκφράζουν θλίψη
και ένιωσα πως ίσως να σε νοιάζω ακόμα.

κ ύστερα σου είπα κάτι πολύ κακό
ότι ντρέπομαι για σένα
και ήμουν ηλίθια και συγνώμη
και θύμωσες και φύγαμε έτσι γρήγορα και άτσαλα
θυμωμένοι και λιγομίλητοι
με τα φρύδια μας κατεβασμένα

και οδηγούσα μεσα στους δρόμους άσκοπα και έκλαιγα
ήθελα να σου πω σε θέλω
και στο είπα με τον αντίθετο τρόπο
για να μην καταλάβεις πόσο αδύναμη είμαι
ή μάλλον για να μην παραδεχτώ στον εαυτό μου
ότι ακόμα σ'αγαπούσα.