Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες.

οχι δεν ειμαι καλα. 

βασικα ειμαι καλα τωρα, τουτη τη στιγμη αλλα πριν εν ημουν καλα, και γιαυτο εκρυφτηκα ξανα αποψε.

ακουα μπλινκ 182- αι μισσ γιου

και ξαφνικα εκαμα ενα πολυ μεγαλο σαλτο και ακουω αντζελα δημητριου - ουρανε. 

επαρασυρθηκα και ακουσα το 5 φορες ριπιτ και τωρα ειμαι ξανα πισω εδω.

παρασυρει με γεννικα η αντζελα μερικες φορες,

προκαλει μου συναισθημα μεγαλο η τυπισσα. 

τελος παντων,

γεννικα αισθανομαι μεγαλη μοναξια μεσα μου,

αισθανομαι τοσο μονη μου και τοσο κενη 

που ειναι σχεδον αστειο. 

αισθανομαι πολλα φυλακισμενη μεσα στο ιδιο μου τον εαυτο που πλεον δεν μπορω να καταλαβω τι διαφορα μεταξυ του εαυτου και της φυλακης μου.

μα τι να σου λεω,

αισθανομαι τοσο τρωτη, τοσο γραφικη,

εκνευριζομαι που μπαινω στον κοπο να ξανασυζητησω κατι το οποιο εχω ειδη συζητησει απειρες φορες,

αναροτιεμαι αν τελικα ειμαι σε τοσο ηλιθιο βαθμο πεισπαταρα που να καμνω ξανα και ξανα τις ιδιες μαλακιες θεωροντας οτι θα αλλαξει το αποτελεσμα, 

αν τελικα κανω αυτο αι χαβ του μπι κονσιντερετ ας ε μορον. 

λοιπον η αντζελα συνεχιζει να παιζει με το ουρανε στο ριπιτ,

επισεις θεωρω πως στη διαδικασια τουτης της ωριμανσης εκαταληξα να χαραξω μονη μου το δρομο της μοναξιας μου.

αισθανομαι πως ειμαι τοσο βαρετος ανθρωπος που ο καθε ενας θα επληττε μαζι μου αφου ολο ρωτω και γινομαι αδιακριτη και μερικες φορες ξεχνιεμαι στη θεωρια πολλη ωρα και χανω το παιχνιδι, 

νιωθω οτι οτιδιποτε σκεφτομαι ειναι βαρετο για τους αλλους,ετσι ωστε να συγχιζομαι τοσο πολυ οταν βρισκομαι σε συζητησεις μαν του μαν που συνηθως λεω τοσες πολλες βλακιες που καταληγω να ειμαι παλι βαρετη εν τελη 

φοβαμαι οτι δεν αγαπω οσους αγαπω με τη δυναμη που μπορω να τους αγαπω,

νιωθω οτι ειμαι μονιμως σε ενα συννεφο και μονομαχω μαζι του ξεχνοντας οτι αγαπω ανθρωπους γυρω μου και αν σταματησω να μονομαχω με το συννεφο θα βρω χρονο να τους μιλησω να τους χαιδεψω να τους αγαπησω να τους νιωσω τελοσ παντων.

αλλα την ωρα που επιδιωκουν μαζι μου μια κουβεντα συνηθως χανω την αισθηση του χρονου που χαννεται και δεν καμνω το εφφορτ να τους μιλησω γτ δυσκολευομαι να κανω αλλαγη οπτικου πεδιου και αυτο με εκνευριζει επισης ταμαλα. 

διοτι ολα τουτα τελικα με κανουν να φτανω στο συμπερασμα οτι ειμαι μια τεμπελα. 

ναι τεμπελα

γτ τελικα η θλιψη προερχεται απο τη τεμπελια να αλλαξεις οπτικο πεδιο την στιγμη που πρεπει.

ο εγκεφαλος ειναι μαλακας και με ελεγχει, 

και αυτο με εκνευριζει διολου διοτι με κανει δυστιχισμενη, 

μονο η καρδια μιλα σωστα, αλλα ο εγκεφαλος ειναι εξυπνος και της την φερνει σαν διαολος. 

τωρα δεν θελω να γραψω αλλο διοτι θελω να καταλαβω αυτο που μωλις εχω διαπιστωσει. 

καληνυχτα

There are a few things in life so beautiful they hurt: swimming in the ocean while it rains, reading alone in empty libraries, the sea of stars that appear when you’re miles away from the neon lights of the city, bars after 2am, walking in the wilderness, all the phases of the moon, the things we do not know about the universe, and you.

μια αγγαλια που να χωραει μονο εμενα

κ η δικη μου αγγαλια να χωραει μονο αυτον. 

η πανσελινος με επηρεαζει πολυ εντονα αυτη τη φορα.

μπορει η αγαπη να διατηρηθει ανεξιτιλη και παθιασμενη για μια ζωη?

VITA NUOVA

Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι ὅπως ἕνα δέντρο,
ὁποὺ θροΐζει ἀνάλαφρα σὲ πρωινὸ τοῦ Ἀπρίλη
μέσ᾿ σ᾿ ἕνα κάμπο εἰρηνικό, γεμάτον φῶς γαλάζιο
καὶ παπαροῦνες κόκκινες καὶ ἄσπρο χαμομήλι.
Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι σὰν ἕνα ρόδο,
ποὺ ἄνθισε κατάμονο μέσα σὲ πρᾶο χειμώνα
σ᾿ ἕνα πεζούλι φτωχικὸ κι ἡλιόφωτο, ποὺ νἄχει
ἀσβεστωμένο τοίχωμα νὰ τοῦ κρατάει τὸ χῶμα.
Θεέ μου! ἄσε με νὰ ζῶ σὰν ἕνα ἀπὸ τὰ μύρια,
τ᾿ ἀνώφελα τὰ ἔντομα ποὺ ἀπὸ τὸ φῶς μεθᾶνε
καὶ τὴ ζωή τους στοὺς ἀνθοὺς ἀνάμεσα περνᾶνε,
μακριὰ ἀπ᾿ τὸν κόσμο, μοναχὸ σ᾿ ἕνα λευκὸ σπιτάκι:
καὶ νἄχω μέσα στὴν ψυχὴ τῶν γέρων στὴν εἰρήνη
καὶ στὴν καρδιά μου τῶν φτωχῶν τὴν ἔνθεη καλωσύνη.

καλοσόρισες φθινόπωρο. 

μα πως θα μπορουσε ενα τοσο θλιμμενο τραγουδι να με κινητοποιει

και να με κανει να θελω να ζησω τοσο εντονα χωρις αναστολες αναβολες κ φρενα,

μονο το φθινοπωρο μπορει να σας εξηγησει 

το πως μια εποχη επηρεαζει τους ανθρωπους και τη ψυχολογια τους

ειναι πολυ ενδιαφερον, τοσο ενδιαφερον που αξιζει ακομα να γινουν απειρες μελετες για αυτό στα πανεπιστημια του κοσμου

γιατι το φθινοπωρο να φερνει μαζι του και τον θανατο

 αραγε να εχω τουτη την εμμονη με τον θανατο, επειδη γεννηθηκα φθινοπωρο?

εμενα το φθινοπωρο το φετινο 

ερχετε να σκοτωσει τον εφηβο μεσα μου.

ερχετε να μου δειξει που ειναι οι ευθυνες μου και οι υποχρεωσεις μου

ερχετε να μου κλεψει το χρονο μου και για δωρο να μου δωσει γνωσεις 

γνωσεις ,γνωσεις, γνωσεις, γνωσεις 

που πιθανον να ειναι ματαιες

αλλα σημμασια εχει οτι ο χρονος μου θα αξιοποιηθει σχεδον στο επακρον, 

σε σημειον που θα εχουν σημαντικη διαφορα τα λεπτα που αξιοποιησα στη ζωη μου ,

 απο αυτα που δεν καταφερα να αξιοποιησω,

οι ανρθωποι ειμαστε το τιποτε κ το ολων, 

ειμαστε μεταφορεις 

ειμαστε μεταφορεις, 

δεν ειμαστε μηνυματα.

μεταφερουμε μηνυματα

αλλα δεν ειμαστε μηνυματα,

μεταφερουμε μηνυματα αγαπης

μεταφερουμε την αγαπη 

δεν ειμαστε η αγαπη,

αν η αγαπη δεν μεταφερθει

η αγαπη δεν θα υπαρχει  

the change.
the transformation.
the snake becomes an eagle.
its not possible to become a phoenix
if u remain a snake,
first you have become an eagle and learn how to fly
and then you can become a phoenix and learn how to burn.
you seek the fire, you seek the fire.
there is only one way.
metamorphosis.
dare to change.
dare to evovle,
dare to quit the ground,
you dont need it.
you only need the sky.

i could fill my bed with warm bodies but they would have left my heart cold.

Ah September ,
you are the doorway to the season that awakens my soul.

δεν θελω να ωριμασεις,
δεν θελω να μεγαλωσεις και να γινεις σαν τους αλλους τους μεγαλους
θελω απλα να εκφραζεσαι
και να θελεις να εξελισσεσαι

still cannot stop feeling the pain of others
still cannot convince myself that i dont know how it feels to die from a car crash
still not able to understand whether my logic or my heart are in control when i am feeling something
still cannot overcome addolecense
still cannot control my romantic way of thinking,
still i am a slave for love and i still need the approval of the others
still need the attention and i still cannot deal with the fact that the time is running out
still i am a chaotic woman(girl) who is not able to not be clumsy
still i think that people change, how can they not change throught their interactions with people?
still i believe that the moon talks to me in a language i cannot understand ,therefore every fullmoon it sends me invisible vibes and pokes my heart.
still i believe that the soul does not die, it comes and goes and comes and goes and live new lives and becomes something so light that floats on a lake of galaxies .

i want to write a song
and i want the backround music to be the sound of the sea,

the story starts with a window. it’s late and I’m waving. the people I love come back home (one by one or altogether, it doesn’t matter). airports aren’t a sad thing anymore. every plane lands in my backyard and I get back what’s lost. I throw a party to celebrate the way my heart’s acting like a heart again. the flowers stop wilting because they want to stay alive to see this. the long dead plant comes back to life because it’s heard the news. the bad stuff never really happened. we dreamed it all. ate the wrong kind of thing before we slept or something like that. we dance without music because the wind’s enough. a thousand people walk on a sidewalk and they watch their feet, making room for the thousand ants. the diagnosis melts on every doctor’s tongue because the cure has already been found. and I’m not scared of anything, and I’m not tired anymore, and I’m not thinking about the thousand lives I could have lived because the one I’ve got’s enough and even the broken winged birds get their flight back. and no country loses itself to a war and no mother stops being a mother because a war couldn’t keep its hands to itself and every city stays a city and not a city’s ghost, and there’s nothing to mourn. nothing to mourn and the sky is a trustworthy thing and when it rains the whole world blooms and nothing is buried under a whole lot of yesterday and tomorrow is a believable thing. and love hasn’t ruined what it can’t save and this poem stays unwritten because it’s not needed, and nothing is needed, and we forget every word for loss and we live like that forever, where love’s not a small thing and our hands are still big enough to fit it.

i still cannot believe that i will die 

love is heavy
it requires a lot of work
it comes with responsibilities
and people
try to avoid them
love is a heavy feeling
it is not for everyone
but please when you do not feel the love
dont say out loud
''i love you'' to people
because you will not be considered as a kind person

καποτε 

ποτε