Απο την αθηνα θυμαμαι πρωτα απο ολα μια γυναικα στη σταση του λεωφορειου, ενω εγω ημουνα στο ταξι και περιμενα στα φωτα.
Ανταλλαξαμε ενα πρώτο ημιχαμόγελο, που δεν ήταν ακριβώς χαμόγελο, it was a croocked smile.
Λοιπον εγώ είχα μείνει να την κοιτάω ψιλοχαμένη και υστερα απο λίγο ξαναγύρισε και αυτή τη φορά ανταλλάξαμε ενα βαθύ χαμόγελο , και μειναμε χαμογελαστές.
Δεν μπορούσα να σταματήσω να την κοιτάω, έβλεπα πανω σαυτη τη γυναικα το Ελληνικό στοιχείο της Αθηναίας.
Ητανε γύρω στα 50, ψιλογεματούλα στους γοφούς αλλα με λεπτή μέση και ωμους,
είχε σκούρο φρύδι και καστανά μάτια ζωηρά παρατηρητικά, υπερηφανο βλεμμα και βαμμένα ξανθά μαλια, κοντά αλλά χτενισμένα. Ητανε ντυμένη με τζιν αλλα ειχε ριξει ενα ασπρο πασμινάκι απο πάνω της που θυμιζε αυτό το αρχαιοελληνικό.
Ητανε μια γυναικα που θυμιζε 3 ειδων γυναικες με πολυ αρμονια,
την αρχαια ελληνιδα,
την αθηναια του 90'
και τη ελληνιδα του σημμερα
και ολο αυτο ητανε ενα πολυ ομορφο θεαμα.
κυρια της στασης εισαι πολυ ομορφη.