Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

ξερεις πως ειναι να χανεις τα μυαλά σου?
να βλέπεις διαλύετε η οικογενεια σου,
να βγαίνει η ψυχή σου απ'το στώμα
και να σφίγγεσε να χαμογελάς ακόμα..
ξέρεις πως είναι να είσαι μόνος από παιδί
να μεγαλώνεις διχως να σου δίνουν σημμασία
και να μην βρίσκεις πουθενά καμιά ουσία
να σ'έχουν κλειδωμένο ώρες μες το σπίτι
και να σου λένε κάτσε φρόνημα έτσι πρέπει να γίνει
ξέρεις πως είναι να μην σ'αγαπά κανείς
να ψάχνεις την αγάπη στα μάτια ενός μαλάκα,
να παλέυεις με σκιές από παιδί
να σε δείχνουν στο σχολείο και να σε φωνάζουν βλάκα.
ξέρεις πως είναι να είσαι μονίμος σε αδιέξοδο
και να βλέπεις τη ζωή σαν εφιάλτη
να αγαπάς αληθινά έναν άνθρωπο
που ποτίζει τη ψυχή σου με φαρμάκι.
πολλές φορές λέω να τα γαμήσω όλα
να τα αφήσω και να πάρω την ανηφόρα,
και ύστερα βρίσκω τον εαυτό μου να δειλιάζει
και στο δρόμο μου βρέχει φωτιά αντι χαλάζι.
δεν γουστάρω πια κανένα σας,
γιατί είσαστε από την ίδια στόφα,
απ'αυτή που ικανοποιείτε εύκολα
και αλλάζει κανάλια στη πολυθρώνα!
δεν θέλω να'χω φίλους που μου πουλάνε νούφαρα
και μου μιλάνε λες και τα ξέρουν όλα
θέλω ανθρώπους που είναι ανήσυχο το είναι τους
που δεν κολόνουν στη δύσκολη την ώρα!
εσύ μεγάλωσες με πράματα πολλά
εγώ γεννήθηκα και ήμουν ακόμα ένα βαρός,
ξέρεις πως είναι να νιώθεις ανασφάλεια
αν θα σου φτάσουν τα λεφτά σου και το θάρρος?
και πάντα λέω θα μου έρθει η ζαριά
μια μέρα θα χαμογελάσω,
μα κάθε που έρχομαι κοντά
που παίρνουν τη χαρά με όλο τους το θράσσος.
ξέρεις πως είναι βλεπωντας το καθρέυτη
να μην αναγνωρίζεις το είδολο και τη ψυχή σου,
γιατί κάποιος φρόντησε καλά
να βγάλει πάνω σου,το μίσος του μ'όλη τη δύναμη του
με φωνάζετε μυστικοπαθή μα εγώ στ'αρχίδια μου σας γράφω,
γιατί για εμπιστοσύνη δεν είναι πια κανείς
και αν το ισχιρίζεσε αυτό ,κάνεις πολύ μεγάλο λάθος!
ξέρεις πως είναι να σε πονάει η μνήμη σου
να'χεις ένα σωρό ανιστόριτες ιστορίες
μα οι άνθρωποι να φέρονται σαν έντομα
και να μη δέχοντε πως είσαι άνθρωπος έκανε αμαρτίες.
ξέρεις πως είναι να μεγαλώνεις 2 εαυτούς και
να να μην ξέρεις ποιός στα αλήθεια είσαι
στην αγκαλιά σου να ξεκουράζονται αλήτες
και να μασάνε τη ψυχή σου σα τερμίτες
ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι ο θάνατος
και όμως τα βράδυα φλερτάρω με το χάρο
και πια δεν νοιάζομαι που είμαι και που πάω
απλά ψάχνω τόπο κρυφό να ησυχάσω
ξέρεις πως είναι να κοιμάσαι με φαντάσματα
και να ξυπνάς τα βράδυα ιδρωμένος
παντού να είσαι λεύτερος και παντού αλυσοδεμένος
ξέρεις πως είναι να τιμωρείσε για λάθη άλλων
και να πληρώνεις χωρίς να βγάλεις τσιμουδιά
ξέρεις πως είναι να παραδέχεσε το λάθος σου
και να χάνεις ότι έχεις ξαφνικά.
ξέρεις πως είναι να μισείς τον εαυτό σου,
(atelioto)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου