i feel lucky to live in an appartment near the old  town on a friday night.
sitting on the couch wrapped in blanckets,
with an oppen window to hear the laughs and the conversations of the passengers
feeling their company for a while.
is a peaceful time right now,
and i'm affectionate with everything.

δεν ξερεις τι ομορφο που ειναι το προσωπο σου καθε φορα που κατι σου συνεπαιρνει τη καρδια σου.
δεν ξερεις πως εκεινη τη στιγμη που εισαι γεμάτος τρακ και ενθουσιασμό πόσο ελκυστικά συσπατε το κορμί σου απο την αδρεναλινη ,ούτε βλεέπεις τα μάτια σου πως λαμπουν και πως ανοιγοκλοέινουν ασταμάτητα και γοητευτικά.
δεν ξέρεις ποσο ομορφο ειναι το προωσπο σου καθε φορά που κατι σου συνεπαιρνει τη καρδια σου,
γιαυτό αφησε τον εαυτό σου να ειναι ο εαυτός του,
είσαι ενας καθρευτης και οτι διξεις του γυαλιού αυτό βλέπεις και εσυ.
δεν εχεις χρονο να προσποιησε ουτε να κρυβεσε απο τον εαυτό σου και τους αλλους.
οποια δηποτε γνωριμία και αν κάνεις,να πας με τον εαυτό σου ,
αλλιώς μη πας ποτέ σου .
ποιός ο λογος δηλαδή να σπαταλάς την ώρα σου,και την ώρα αλλων ανθρωπων που είναι εκέι για να σε γνωρίσουν με το να τους παρουσιάζεις κάτι ψευτικο?
και αν έχεις απεναντι σου εσυ ψευτικο ανθρωπο απλα σήκω φύγε,
ή πες του το στα μούτρα και αν συνέλθει καλώς
αν οχι πάλι σήκω φύγε.
ειλικρίνια.
μου πήρε καιρό να μάθω να έιμαι ειλικρινέις άνθρωπος,
αλλά απο τότε που το έμαθα νιώθω πιο ανάλαφρη σαν ανθρωπος.
ειλικρινια για να σε σεβαστέι ο άλλος με τη πρώτη,
για ότι και αν έισαι ή όποιος και αν είσαι.
εχω ξεφύγει από το θέμα,
και δεν ξέρω για τι πράμα ξεκίνησα να γράφω,
αλλη φορά
γεια 

http://www.lifo.gr/mag/features/919

Από την Μαρία Ελένη Σακκά ή αλλιώς Μαλβίνα Κάραλη.

"Υπάρχει μια πάθηση που λέγεται στατικός έλεγχος. Στη Φυσική ορίζεται ως "εκτροπή σώματος που πέφτει ελεύθερο". Στον έρωτα, το λένε Εξομολόγηση. Υπάρχουν ερωτευμένοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον ίλιγγο και τις σκοτοδίνες. Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτές τους, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης. Αυτοί που, αν ποτέ επιχειρούσαν την Κάθετη Πτώση, θα χάνονταν στο βυθό. Ή θα ντρέπονταν που τους πήραν είδηση και μετά την αποκάλυψη θα έφευγαν. Γιατί οι άρρωστοι ερωτευμένοι, οι εκ γενετής απαρηγόρητοι, πιστεύουν πως όποιος αγαπάει ξέρει και να κρύβεται από τον παραλήπτη της αγάπης του.
Χιλιάδες εφευρήματα προκειμένου να κρυφτείς. Όπως το να ισχυρίζεσαι πως ονομάζοντας τον έρωτά σου, τον σχηματοποιείς, τον μεταμορφώνεις σε κάτι προβλέψιμο και αντιποιητικό… Πως κανείς δεν πρέπει να μάθει πόσο τον αγαπάς, γιατί μπορεί να σε τσακίσει ή να σε υποπτευτεί ή και να σου καταλογίσει πως θες να μετατρέψεις την ασάφεια σε δήλωση.
Έβρισκες οπλοστάσια, κουκλίτσα μου. "Οι έρωτές μας" έλεγες στα ψέματα, πίστεψέ με, "δεν πρέπει να πάσχουν υπό υπερβολική σιγουριά, αλλά από ευθραυστότητα"… Ισχυριζόσουν ακόμα πως τους έρωτές μας πρέπει να τους ζούμε στο σκοτάδι (αλλά τότε, πως θα μπορούσες να τον επιδεικνύεις και να επαίρεσαι;)
Όλα σου τα χρόνια, πλάγιες κρούσεις ανθρώπου που ντρέπεται τον έρωτα. Που τον φοβάσαι όσο η Κυβερνητική, γι’ αυτό και δίνει τον ορισμό: "Έρωτας: καταστροφή, απορρύθμιση ενός συστήματος από ένα άλλο".
…Όλο λόγια και πόσο με βλάπτεις, έρωτά μου, αφού από όταν σε ερωτεύτηκα, πηγαινοέρχομαι από την αναμονή στην απώλεια της δύναμής μου…
…Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία – Κάθετη Πτώση. Φοβάσαι τον ίλιγγο. Μα τώρα, πιο πολύ από όλα φοβάσαι ένα αίσθημα αφημένο στη σιωπή…
…Αν δεν αντέχεις να το πεις και να μείνεις, σκέφτομαι τελευταία, μπορείς τουλάχιστον να το πεις και -όχι να φύγεις- να χαθείς… Ο άλλος πάντα ξέρει δραματουργικά από παρόμοιους ήρωες, θα καταλάβει. Πως αυτό που ζητάς, όταν χάνεσαι -και όχι όταν φεύγεις- είναι πάντα η εγκατάσταση…
…Δεν τα βγάζεις πέρα, κουκλίτσα μου. Παράτα τα. Αφού η Λογική τα ερωτικά και ντροπιασμένα δεν τα καταδέχεται. Δύο ειδών ζωές μπορείς να ζήσεις, και η μία, αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές, είναι πιο κρύα κι απο το θάνατο. Πάνω από το νεκροκρέβατό σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλο: "Μα πως το έπαθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρυσι ακόμα ήταν καλά"…

όταν ένας άντρας αποκαλέσει μια γυναίκα πουτάνα αυτή θίγετε,

και αυτό πιστεύω πως είναι λαθος.

γιατί κάθε γυναίκα κουβαλάει μέσα της,τη πουτανιά,

βρίσκετε μέσα στα χρωμοσώματα της.

είναι το προνόμοιο που διαιονίζετε από γενιά σε γενιά.

η πουτανιά και η προστυχιά είναι το συστατικό για να υπάρξει μια υγιειής ετεροφυλική η ομοφοιλική σχέση.

το θέμα είναι να ξέρει να τη διαχειρίζετε τη πουτανιά της.

να ξέρει πως είναι ένα προνόμοιο.

για τους ελάχιστους που αξίζουν να ζήσουν αυτό το ταξίδι που μπορεί να προσφέρει το κάθε γυναικείο σώμα και μυαλό. 

αυτό διαχωρίζει τη γυναίκα από τη πουτάνα.

μια πουτάνα μπορεί να είναι μέτρια σε όλα αλλά να λέγετε πουτάνα γιατί το δίνει ευκολα.

μια γυναίκα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις όλα τα συναισθήματα στο ζενίθ και να σου μείνει αξέχαστη.

ακόμα και ο πιο απαίσιος τσακωμώς σας,η πιο μικρή της συμπεριφορά στο μυαλό σου να έρχονται σαν μια γλυκόπικρη ανάμνηση,μόνο και μόνο γιατί μπορεί να αξιοποιήσει όλα αυτά της χαρίσματα με ένα αληθινό τρόπο,

χώρις να προσποιήτε,χωρίς να γελοιοποιέιτε και χωρίς να προσπαθεί να αποδίξει τίποτα και σε κανένα
που σε κάνει κάθε φορά που τη συλλογίζεσε να ερωτέυεσε ξανά και ξανά τον τρόπο αυτό που περιπλανούσε το κορμί της στους χώρους που περιπλανηθήκατε μαζί.

η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά λένε.

η καλή νοικοκυρά είναι πουτάνα και κυρά. 

δηλαδή κάνει τα πιο ωραία γαμήσια γιατί δίνει σημμασία στο να ψυχολογεί τον σύντροφο της.τον ακούει τον προσέχει την ώρα που την πηδάει και βλέπει τι του αρέσει και τι όχι,και από εκει και πέρα βάζει τη φαντασία της να δουλευει για να τον κραταει συνεχως σε εγρηγορση,να του ξυπνά συχνά πυκνά τον έρωτα.δεν τον αφήνει να μουχλιάζει μεσα στη συνηθεια.

μαζί της έχει σημμασία κάθε βραδυά στο κρεβάτι ,

και κάθε πρωί ξυπνά δίπλα της με σεβασμό προς τη πουτάνα του φιλώντας την στο μέτωπο με ένα αθωο τρόπο που της δίχνει ποσο την αγαπά.

για να είσαι σεβαστή προς τους άντρες πρέπει να ξέρεις που πρέπει να χάνεις την αξιοπρέπεια σου και που να στέκεσε σαν σκύλα χωρίς  να αφήνεις κανένα να σε θίξει. 

η 'τσούλες' από την άλλη που δεν χάνουν το σεβασμό δεν ειναι οι κοπελες που ειναι ασχημες η χοντρές η κοντές κλπ.είναι οι κοπέλες οι οποίες είναι θύματα των ανασφαλειών τους,και για αυτό καμια φορά δεν φταινε μόνο αυτές,αλλά φταίει ο τρόπος που αναθράφηκαν,πχ σε μια οικογενεις που κανεις δεν τους εδωσε αγαπη,η παιδια χωρισμενων γωνιων οι κοπέλες με πολλά υλικά αγαθά,παιδιά απο γονείς που δεν τους έιπανε ποτέ όχι και ο υπέρμετρος εγωισμός τους δεν τους ετοιμασε για τη ζωή που συχνά πυκνά σου γαμάει το είναι και μ'ολα τα συντρίμια σου πρέπει να σταθείς στο μηδέν και να αμυνθέις και να παλέψεις./... γενικά πολλές καταστάσεις μπορουν να φτάσουν μια γυναίκα στον εξευτελισμό και αυτό το συναίσθημα τις κάνει να ψάχνουν συνεχεια και απεγνωσμένα την επιβεβέωση με το να αναλώνουν τα κορμία τους σε κρεβάτια βρώμικα ,με το να δίνοντε σε οποιο να ναι απλά για να νιώσουν ποθητές... ποθητές για 15 λεπτά ...? και μετά σου γυρνάει ο άλλος τη πλάτη,η ντύνετε και φευγει με τη προφαση οτι εχει ξυπνημα στις 7! 

δυστιχώς δεν ειναι η ομορφιά που σε κάνει γυναικα ,ούτε τα πλούτη ούτε η ισχίεις,αλλά η ψυχή σου,

και η ψυχή με τα μυστικά της και τη πουτανιά της είναι κάτι που πιστέυω μια γυναίκα αξίζει να μοιραστεί μόνο με όσους λατρέψει... και μια γυναίκα θα λατρέψει 1 ή 2 άτομα στη ζωή της.

και σαυτούς αξίζει να δωθεί και σαν πουτάνα και σαν κυρά και σολοκληρωτικά και καμία φορά ...για πάντα 

τα βυζιά και οι κώλοι για να εκτιμηθούν πρέπει να βλέπονται από λίγους και να φαντάζονται από πολλούς... τουλάχιστο αυτό έμαθα τώρα που μεγάλωσα λιγάκι.

ο γραφικός χαρακτήρας μοιάζει πολύ με αυτόν του Λεωνάρδου της καρδίας όλων μας.
Αυτού του ευγενικού παππούλη που θέλεις απλά να τον χαζέυεις,
μια σουρεαλιστική και αθεράπευτα ρομαντική φιγούρα που όταν τραγουδά ή μιλά,χαιδεύει τη ψυχή μου με το χέρι του,την μαλακώνει,της επιτρέπει να ξαναγίνετε ένα αθώο παιδακι και να ερωτεύετε,να αγαπά και να λατρεύει τον κόσμο αυτό που είναι γεμάτος πληγές και πόνο...αλλά μέσα από αυτό τον κύριο βλέπεις και αυτή την απέραντη ομορφιά η οποία μπορεί να βρίσκετε όπου δήποτε..
μέσα σε συρτάρια με αναμνήσεις,
στα πάρκα,σε ένα συνοικιακό καφενέιο,
στη μυρωδιά αυτού που αγαπάς πιότερο,στο καφέ σου,στα σκυλιά σου,
στο νεκροταφείο η στις εκκλησίες,στη θάλασσα,
σε ένα απόμερο ανθισμένο με τριαντάφυλλα δρομάκι,
στα μπλέ παντζούρια των χωριών,στις αμυγδαλίες την άνοιξη,
στο φιλί που δίνεις και σε καίει το στομάχι σου,στον έρωτα που κάνεις και κλαίς μετά από την αγάπη και το πάθος σου,που θες απεγνωσμένα να βάλεις αυτό τον άνθρωπο μέσα στο μικροσκοπικό κορμι σου για αιώνεσ και έιναι τόσο μεγάλος...
στην αγάπη σου για τη ζώη,στη πάλη που δίνεις για να παραμένεις άνθρωπος,στις συγκινήσεις σου. σ'ολα αυτά που αγαπάς και δεν ξέρεις γιατί
,ή σ'ολα αυτα που αγαπας και δεν το ξέρεις ακομα...  
Leonard Cohen σαγαπάμε όλοι.

δεν σταματας να αγαπας τους ανθρωπους που αγαπησες,εστω και αν κρυβεσε στο δρομο οταν τους βλεπεις,

και κρυβεσε γιατι δεν μπορεις να αντεξεις να τους αντιμετοπισεις με διαφορετικο τροπο απ αυτον που εχεις συνηθησει να τους αντιμετοπιζεις,

προτιμας να μενεις με την αναμνηση τους τη παρελθοντικη παρα να υποκρινεσε πως εισαι cool . 

ισως γιατι φοβασαι οτι αν τους δεις στα ματια θα θυμηθεις οσα δεν θελεις να θυμασαι,

γιατι ολα οσα σε κανουν να νιωθεις ζωντανος,και οταν τα ζεις εισαι παρων ,δεν ξεχνιουντε.

μπορει να μην θελεις να δεις τη θλιψη στα ματια αυτων που εχασες γιατι ισως και αυτοι να νιωθουν το ιδιο.

η γιατι προκαλεσες αρκετο πονο και να νιωθεις μια ενοχη,

η να σε πονεσανε αυτοι  πολυ και να μην θελεις να νιωσουν ενοχες,

η γιατι ξερεις πως η ζωη τους ειναι ομορφη χωρις εσενα και δεν θελεις να τους θυμισεις τα παλια.

πολλα σεναρια σκεφτετε το κεφαλι σου ,

μα το μονο σιγουρο ειναι η μελαγχολια που μεγαλωνει οσο απομακρυνεσε

και το αισθημα της αποριας,

πως αλλαξε ο καιρος και περασε ο χρονος?

πως γινετε εγω μαυτο τον ανθρωπο να εχουμε τοση αποσταση?

πονανε οι ανθρωπινες σχεσεις,ποσο μαλλον οι σχεσεις αγαπης της δυνατης αγαπης,οποιασδηποτε μορφης,

δεν θελεις να το παραδεκτεις αλλα ξερεις πως τετοιους ανθρωπους στη ζωη σου σπανια βρισκεις,που να σε αφυπνιζουν,να σε κανουν να νιωθεις ζωντανος απο το μικρο δακτυλακι του ποδιου σου μεχρι τι τελευτεα τριχα των μαλιων σου,

και ξερεις πως οσο περνα ο καιρος οι πιθανοτητες να βρεις κ αλλους τετοιους μικραινουν,ειναι μιδαμηνες,απειροελαχιστες,

οι ανθρωποι ερχοντε στη ζωη μας για να μας μαθουν να αγαπουμε και μετα φευγουν για να μας μαθουν να αντεχουμε,

αλλα δεν θελω να μαθω να αντεχω,γιατι οσο μαθαινω να αντεχω,

γινομαι τροτη,

μονο να αγαπω θελω να μαθαινω,

και να μαθαινω να αγαπω σωστα γιατι ,

δεν θελω να αγαπω μονο αναμνησεις.

TO DIORTHOSA KAI TO EXASA GAMOTO! :(:(:(:( THA TO XANAGRAPSW OTAN MOY XANARTHEI 

με καποιους ανθρωπους επικοινωνεις τοσο πολυ
που θεωρεις ανεξηγητο το γεγονος οτι τους ξερεις τοσο λιγο,
και εκει ειναι που αρχιζεις να πιστευεις πως ισως να υπηρχε ζωη πριν αυτη που ζεις τωρα.
μαζι τους ζεις τοσο αφοβα τοσο απλα και γεματα,
κ ομως τοση αρμονια δεν μπορεις να την αντεξεις
και προκαλεις συνεχεια εντασεις για να μην κουραζεσε,που στο τελος τα χανεις ολα
και μενεις μαλακας μεσα στο πουθενα και δεν ξερεις πως να ζησεις ξανα και πως να ξανα ονειρευτεις
και πλεον τα ονειρα σου δεν εχουν χρωμα ουτε ειναι μεγαλα ουτε ειναι γεματα ενταση
και εκει χανεις καθε ελπιδα σου για ενα ταξιδι στο απειρο.

σκατα παλι χανω τον ηρμο μου κ δεν μπορω να συνεχησω

ισως ολα αυτα που γραφουμε οταν γραφουμε να ειναι ολα αυτα που φοβομαστε
και ισως να εχω χασει τελικα την αθωοτητα μου,το ρομαντισμο μου,και την φαντασια μου
να νιώθω ολα αυτα τα συναρπαστικα συναισθηματα που νιωθει ενα παιδι οταν ονειρευετε
τελος παντον αυτο ειναι κατι που σκεφτηκα εψες ενω πηγαινα για υπνο,
και ακομα δεν μπορω να το διατηπωσω σωστα

αυτο ειναι τροφη για σκεψη και αναλυση του μυαλου μου
θα ξαναρθω. 

όσο μεγλώνουν οι ανθρώποι

χάνουν αυτό το βελούδο της ψυχής τους

το αντικαταστούν με τζίν 

κάνουν τη ψυχή τους καθημερινή,αποδεκτή από όλους και όλα,
βαρετή,εύκολη και δυστιχισμένη. 

ντρέποντε μάλλον να είναι ξεχωριστοί,όχι μοναδικοί γιατι μοναδικος δεν ειναι κανενας

ξεχωριστοί..

φοβούντε μήπως κάποιος τους θυμώσει που φορανε τα καλα τους μια κρυα τριτη.

η ίσως φοβούντε ότι θα λερωθεί η βελουδένια τους φορεσιά . 

και επιλέγουν να την ξεσκίσουν ι ιδιοι απο και να την πετάξουν απο την ντροπη τους.

σανα αυτοκτονούν για να μην μοιραστούν όσα έχουν να δηλώσουν και να πούν σαυτή τη κοινωνία
πνιγουν τη φωνη τους,καταπινουν τη γλωσσα τους για να μην μιλησουν,

τελος πάντον πάλι μπερδευτηκα και φλύαρώ

μην πεθάνεις και εσύ,

και αμα βαρεθέις τους άλλους 

εέλα να με βρεις να παίξουμε