ο γραφικός χαρακτήρας μοιάζει πολύ με αυτόν του Λεωνάρδου της καρδίας όλων μας.
Αυτού του ευγενικού παππούλη που θέλεις απλά να τον χαζέυεις,
μια σουρεαλιστική και αθεράπευτα ρομαντική φιγούρα που όταν τραγουδά ή μιλά,χαιδεύει τη ψυχή μου με το χέρι του,την μαλακώνει,της επιτρέπει να ξαναγίνετε ένα αθώο παιδακι και να ερωτεύετε,να αγαπά και να λατρεύει τον κόσμο αυτό που είναι γεμάτος πληγές και πόνο...αλλά μέσα από αυτό τον κύριο βλέπεις και αυτή την απέραντη ομορφιά η οποία μπορεί να βρίσκετε όπου δήποτε..
μέσα σε συρτάρια με αναμνήσεις,
στα πάρκα,σε ένα συνοικιακό καφενέιο,
στη μυρωδιά αυτού που αγαπάς πιότερο,στο καφέ σου,στα σκυλιά σου,
στο νεκροταφείο η στις εκκλησίες,στη θάλασσα,
σε ένα απόμερο ανθισμένο με τριαντάφυλλα δρομάκι,
στα μπλέ παντζούρια των χωριών,στις αμυγδαλίες την άνοιξη,
στο φιλί που δίνεις και σε καίει το στομάχι σου,στον έρωτα που κάνεις και κλαίς μετά από την αγάπη και το πάθος σου,που θες απεγνωσμένα να βάλεις αυτό τον άνθρωπο μέσα στο μικροσκοπικό κορμι σου για αιώνεσ και έιναι τόσο μεγάλος...
στην αγάπη σου για τη ζώη,στη πάλη που δίνεις για να παραμένεις άνθρωπος,στις συγκινήσεις σου. σ'ολα αυτά που αγαπάς και δεν ξέρεις γιατί
,ή σ'ολα αυτα που αγαπας και δεν το ξέρεις ακομα...  
Leonard Cohen σαγαπάμε όλοι.