με καποιους ανθρωπους επικοινωνεις τοσο πολυ
που θεωρεις ανεξηγητο το γεγονος οτι τους ξερεις τοσο λιγο,
και εκει ειναι που αρχιζεις να πιστευεις πως ισως να υπηρχε ζωη πριν αυτη που ζεις τωρα.
μαζι τους ζεις τοσο αφοβα τοσο απλα και γεματα,
κ ομως τοση αρμονια δεν μπορεις να την αντεξεις
και προκαλεις συνεχεια εντασεις για να μην κουραζεσε,που στο τελος τα χανεις ολα
και μενεις μαλακας μεσα στο πουθενα και δεν ξερεις πως να ζησεις ξανα και πως να ξανα ονειρευτεις
και πλεον τα ονειρα σου δεν εχουν χρωμα ουτε ειναι μεγαλα ουτε ειναι γεματα ενταση
και εκει χανεις καθε ελπιδα σου για ενα ταξιδι στο απειρο.

σκατα παλι χανω τον ηρμο μου κ δεν μπορω να συνεχησω