βραδυ σαν και αυτο που θα θελα να καπνισω.
γιατί αν κάπνιζα θα μπορουσα να αφεθώ στα συναισθηματα μου,που νιωθω τοσο πολυ να με πνιγουν.
θα θελα να μπορω να γυρισω ξανα σε αυτη την εποχη που ζουσα στη φουσκα μου και ηταν ολα για μενα σαυτο τον κοσμο μαγικα
ποσο μου λειπει ο ρομαντικος μου εαυτός
δεν ξερω αν θα μπορω να ξανανιωσω τη βολτα μου στη πολη με τον ιδιο τροπο που τη ενιωθα πριν .
και σμιγω το κρασί μου με φάντα γιατί μονο του ειναι πικρό και με αναγουλιαζει,
γυρευωντας απεγνωσμενα τον ρομαντικό μου εαυτό.
και πληγονομαι που δεν τον βρίσκω πουθενα παρα σε αψυχα κειμενακια στο κομπιουτερ και στα τετραδια μου.
και αναρωτιεμε πως κρατιεμαι και ειμαι ακομα ζωντανή όταν μέσα μου νιώθω τοση πλήξη.
δεν βγαινω ποτέ απο το σπιτι μου και ισως αυτός να ειναι ο λόγος που η ζωή μου δεν εχει νοημα,
αλλα δεν βρίσκω κανένα λόγο σοβαρό και αρκετα ενδιαφερον για να ξαναβγω στα παρκα και να αραξω το βραδυ που ολοι κοιμουνται.
ουρλιάζω και κανεις δεν με ακουει, ακομα και το κοριτσακι που κοιματε στο κρεβάτι μου και το έχω κάτω απο το φτερό μου, δεν μπορει να με ακουσει ουτε να με νιωσει.
και το κοριτσακι αυτο ειναι αληθινη ,φιλη μου, γιατι έχω ακομα την αναγκη να πιστευω στις ανθρωπινες σχεσεις,εναποθετοντας εκει τις τελευτεεσ μου ελπιδες για ζωή .
εστω και αν η μοναξια μου ειναι οτι πιο σημαντικό κομματι της ηρεμιας μου το θυσιαζω γιατι ξερω πως ειμαι δυνατή,και υπαρχουν ανθρωποι που πιστευουν σε εμενα και δεν πρεπει να τους απογοητευσω,γιατι αν τους απογοητευσω θα χασουν την δυναμη τους.
και κρατιεμε γιαυτους,
οσο και αν ακουγετε παραλογο,κρατιεμαι για τους αλλους,
γιατι ξερω πως ειμαι τοσο ευθραυστη σαν ενα πουπουλο ομως παρολα αυτα επιβιωνω καλυτερα απο αυτους που ειναι σκληροπηρινικοι απο τα γεννοφασκια τους.
και αυτο ειναι μαγκια μου και μπραβο μου.
και μεσα σε ολες τις ασυναρτισιες που γραφω ,υπαρχει μια δοση αληθειας που μονο καποιος που με εχει παρατηρησει καλα μπορει να τις καταλαβει,
και δεν ξερω αν υπαρχει ενασ ανθρωπος που με εχει παρατηρησει σε βαθος για να δει ποια ειμαι.
δεν αντεχω θελω πισω το κοριτσακι ,τον ανθρωπο που ειχε πιστη στην ανθρωποτητα και ολοι την φωναζανε χαζή.
το οτι κλαιω με το παραμικρο και οτι συγκινουμε ευκολα ειναι ενα δειγμα οτι ακομα νιωθω, και ειναι και αυτό ενας ακομα λογος που δεν αυτοκτονώ
και ας το θεωρουν και αυτό αδυναμία ,εγω το θεωρώ δυναμή .
και δεν αντεχω αλλο χωρίς το παρη ,το μαγκα και το καρλο. τα βρισκω καλυτερα με τα ζωα παρα με τους ανθρωπους... ειμαι παλαβη.
μα αυτη ειμαι. κ οσα και αν γραψω εδω περα αποψε δεν θα καταφερω να καλυψω το απεραντο κενο που νιωθω μεσα μου,αυτο το σκοταδι που νιωθω να ρουφαει τα σωθηκα μου.
καποτε θυμαμαι ημουνα σε ενα μπαρακι και εβλεπα ενα τεραστιο πανι να ξετυλισσετε μπροστα μου και ητανε γεματο χρωματα, ομορφα χρωματα κυριως γαλαζιο και διαφορεσ φιγουρες επανω που ολοενα και αλλαζανε σχηματα ..και το μοιραστηκα με καποιον ανρθωπο που αγαπουσα και με κοιταζει λες και ειμαι θαυμα.. τωρα πια δεν υπαρχει πανι ουτε χρωματα και μεσα σε 10 λεπτα που γραφω εδω αναψα και εσβησα 3 τσιγαρα..
καταλαβαινεις λοιπον την απογνωση μου.. ..  ελεγα πως δεν θα πεθανω ποτε πριν πεθανω.. και ομως εχω πεθανει.