αναρωτιομουν γιατι δεν ενιωθα αυτο το πελωριο πονο μετα το χωρισμο μου,
πως μπορουσα να κοιμαμαι χωρις ενοχες τα βραδυα,
και πως γινοταν να ενιωθα πως ηταν οτι πιο σωστο εκανα?
απορουσα ποσο μπορουσα να εχω μεσα μου τοση αναισθησια.
μοιρολογουσα αλλα δεν ποναγα,
και τωρα εμαθα πως αυτός ο πόνος ειναι αναποφευκτος,
απλα μερικες φορες εισαι τοσο θυμωμενος
που δεν μπορεις να αισθανθεις τιποτε αλλο παρα θυμο
και ολα τα παραγωγα του.
υστερα απο καιρο περασε ο θυμος,
οταν ξαφνικα ειδα οτι θυμωνω για πραματα που δεν μπορουν να αλλαξουν,
και γιατι κιολας να θελω να αλλαξουν αφου δεν ειναι δικα μου προβληματα,
αυτό ομως επρεπε να κατανοησω και ομολογω πως μου πηρε πολυ καιρο,
οτι δεν ηταν δικα μου προβληματα.
ωσπου μια μερα ηρθε ο πονος.
απθυμενος πονος, οσο απυθμενος ηταν και ο θυμος,
αλλα ο πόνος εχει κατι ιδιαιτερο.
τον πόνο δεν τον βιωνεις μονο μεσα στο μυαλο
οπως παραδειγματος χαρη τον θυμο.
ο πονος ειναι βαθυς, σε πονάει η ψυχή
αλλα σε πονάει ολοκληρο το σωμα.
ειναι σαν μια αγγυρα, που εχει καθισει πανω στη καρδια σου
και σε βαραινει τοσο πολυ που το πρωι όταν θελεις να σηκωθεις απο το κρεβατι,
δεν μπορεις, γιατι πρεπει να σπρωξεις το σωμα σου 10 φορες να σηκωθει και τις 10 φορες σε απογοητευει.
και ξαναδοκιμαζεις,
μερικες φορες σηκνωεσε και μενεις καθιστος για αρκετη ωρα..
μερικες φορες τελικα σηκωνεσε και αλλες απλα ειναι τοσο βαρυ το φορτιο που απλα ξαναπεφτεις χωρις σαν αναισθητος στο κρεβατι.
αυτη η αγκυρα μενει στη καρδια σου για παντα, και ειναι τόσο μεγαλη που σου κοβει την αναπνοη,
και χανεις ολοένα την αναπνοή σου ,κατ επεκταση κανεις σαρδαμ και χανεις πολλες φορες τη σκεψη σου.
η αγκυρα ειναι βαρυα.
δεν τελειωσα ακομα αυτο που ξεκινησα αποψε