μπορεις σε παρακαλω να ερθεις στο κρεβατι μου
αγνωστη αυρα και γλυκια
η στο καναπε μου κ να μου χαιδεψεις για λιγο τα μαλια,
τοσο οσο να με κανει να γλαρωσω και να αφεθω στην αγγαλια του μωρφεα
που ολο αρνειται να περασει απο το κατωφλι μου τα βραδυα
δεν ξερω ποια θα ειναι τα χερια που καποτε θα αγγαλιασουν ετουτο το κορμι
και δεν ξερω αν όταν τα χρονια περασουν, ανεγγιχτα και μοναχικα
τουτο εδω το κορμι θα μπορει να δεχτει πια το χαδι και την αγγαλια που τωρα ψαχνει!
ετσι οπως θα ειναι ταλαιπωρο και ζαρωμενο θα ντρεπεται για την καταντια του
και για ολα οσα δεν εζησε οταν ητανε νεο και σφριγιλο οπως τα πρωτα χρονια,
και δεν θα θελει να δωθει σε καμια αγγαλια και σε κανενα χαδι δεν θα θελει μεσα να κυλησει
θα θεωρει οτι δεν του αξιζει.
ομως με τη λησμονια της αγαπης ολο το βραδυ μοιρολογω
και ερχομαι και λεω,
πως αν ειχα αγαπη ισως αυτο το βραδυ να μοιρολογουσα την χαμενη ελευθερια που δεν ειναι αλλη
απο την αγαπη αλλα απο την αλλη μερια.
μα τι θα πει ελευθερια και αγαπη?
θαρρω κανεις δεν αναγνωριζει πως ολοι μας για το ιδιο πραμα μιλουμε
αφου αγαπη ειναι συνωνημο της λευτεριας.
οταν ενας ανθρωπος σε αγαπα ολοκληρο
με οσα τον αποθεωνουν και τον πληγωνουν
και σου δινει την ελευθερια να υπαρχεις χωρια να καλουπωνεις το κορμι και το μυαλο σου
μεσα σε κουτια που θελει να διατυμπανιζει κοινωνια και η λογοκρισια.
μια αγαπη γλεντα την μοναδικοτητα της υπαρξης και  την ενισχιει,
δεν την αποδοκιμαζει ποτε ουτε της τριζει τα δοντια.