Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

καποιες νυχτες θελω να κλαψω 
μα δεν μπορω,
τιποτα δεν με συγκινει
τοτε,
καθομαι αμιλητη
και περιμενω το ξημερωμα 
την πιο ομορφη ωρα της μερας
με τα χρωματα, το απεραντο πρασινο και το πορτοκαλι 
που η φωτογραφικη μου δυσκολευεται να συλλαβει 
το κοιταω και δεν θελω πια να κλαψω 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου