οχι δεν ειμαι καλα. 

βασικα ειμαι καλα τωρα, τουτη τη στιγμη αλλα πριν εν ημουν καλα, και γιαυτο εκρυφτηκα ξανα αποψε.

ακουα μπλινκ 182- αι μισσ γιου

και ξαφνικα εκαμα ενα πολυ μεγαλο σαλτο και ακουω αντζελα δημητριου - ουρανε. 

επαρασυρθηκα και ακουσα το 5 φορες ριπιτ και τωρα ειμαι ξανα πισω εδω.

παρασυρει με γεννικα η αντζελα μερικες φορες,

προκαλει μου συναισθημα μεγαλο η τυπισσα. 

τελος παντων,

γεννικα αισθανομαι μεγαλη μοναξια μεσα μου,

αισθανομαι τοσο μονη μου και τοσο κενη 

που ειναι σχεδον αστειο. 

αισθανομαι πολλα φυλακισμενη μεσα στο ιδιο μου τον εαυτο που πλεον δεν μπορω να καταλαβω τι διαφορα μεταξυ του εαυτου και της φυλακης μου.

μα τι να σου λεω,

αισθανομαι τοσο τρωτη, τοσο γραφικη,

εκνευριζομαι που μπαινω στον κοπο να ξανασυζητησω κατι το οποιο εχω ειδη συζητησει απειρες φορες,

αναροτιεμαι αν τελικα ειμαι σε τοσο ηλιθιο βαθμο πεισπαταρα που να καμνω ξανα και ξανα τις ιδιες μαλακιες θεωροντας οτι θα αλλαξει το αποτελεσμα, 

αν τελικα κανω αυτο αι χαβ του μπι κονσιντερετ ας ε μορον. 

λοιπον η αντζελα συνεχιζει να παιζει με το ουρανε στο ριπιτ,

επισεις θεωρω πως στη διαδικασια τουτης της ωριμανσης εκαταληξα να χαραξω μονη μου το δρομο της μοναξιας μου.

αισθανομαι πως ειμαι τοσο βαρετος ανθρωπος που ο καθε ενας θα επληττε μαζι μου αφου ολο ρωτω και γινομαι αδιακριτη και μερικες φορες ξεχνιεμαι στη θεωρια πολλη ωρα και χανω το παιχνιδι, 

νιωθω οτι οτιδιποτε σκεφτομαι ειναι βαρετο για τους αλλους,ετσι ωστε να συγχιζομαι τοσο πολυ οταν βρισκομαι σε συζητησεις μαν του μαν που συνηθως λεω τοσες πολλες βλακιες που καταληγω να ειμαι παλι βαρετη εν τελη 

φοβαμαι οτι δεν αγαπω οσους αγαπω με τη δυναμη που μπορω να τους αγαπω,

νιωθω οτι ειμαι μονιμως σε ενα συννεφο και μονομαχω μαζι του ξεχνοντας οτι αγαπω ανθρωπους γυρω μου και αν σταματησω να μονομαχω με το συννεφο θα βρω χρονο να τους μιλησω να τους χαιδεψω να τους αγαπησω να τους νιωσω τελοσ παντων.

αλλα την ωρα που επιδιωκουν μαζι μου μια κουβεντα συνηθως χανω την αισθηση του χρονου που χαννεται και δεν καμνω το εφφορτ να τους μιλησω γτ δυσκολευομαι να κανω αλλαγη οπτικου πεδιου και αυτο με εκνευριζει επισης ταμαλα. 

διοτι ολα τουτα τελικα με κανουν να φτανω στο συμπερασμα οτι ειμαι μια τεμπελα. 

ναι τεμπελα

γτ τελικα η θλιψη προερχεται απο τη τεμπελια να αλλαξεις οπτικο πεδιο την στιγμη που πρεπει.

ο εγκεφαλος ειναι μαλακας και με ελεγχει, 

και αυτο με εκνευριζει διολου διοτι με κανει δυστιχισμενη, 

μονο η καρδια μιλα σωστα, αλλα ο εγκεφαλος ειναι εξυπνος και της την φερνει σαν διαολος. 

τωρα δεν θελω να γραψω αλλο διοτι θελω να καταλαβω αυτο που μωλις εχω διαπιστωσει. 

καληνυχτα