οταν αγαπας,καμιά φορά πρέπει να είσαι ο κακός της παρέας.

και το να είσαι κακός δεν είναι καθόλου ευκολος ρολος να παιξεις. τον μισώ!ολοι τον μισούμε.

πρέπει να πεις την ασχημη αλήθεια,με λόγια που θα πληγώσουν και θα ταρακουνήσουν τους αγαπημένους σου,που είναι βλάκες εκείνη τη περίοδο,αντιδρώντας συναισθηματικά δεν χάνουν τη λογική τους,(ή δεν έχουν καθόλου λογική σε μερικά πραγματα)

ζουν σε μια άλλη πραγματικότητα και δεν μπορουν να καταλάβουν πως η κατάσταση που βρίσκονται τους κατασπαράζει.

και βγαζεις εσυ το φιδι απο τη τρυπα προσπαθώντας οσο πιο σωστά να το θεσεις.

και αντιδρουν οταν τους λες την αληθεια που ποτέ δεν είδαν γιατί δεν τους βολευε ή γιατί εθελοτυφλούσαν,

προσπαθώντας με καθε τρόπο να το δικεολογήσουν.

όταν για καθε δικαιολογία που σου λένε,τους δίνεις ένα επιχείρημα,

συντομα οι δικεολογίες τους,και συνεχίζεις εσύ με τα επιχειρήματα σου να μιλάς.

και όσο πιο πολύ μιλάς,τόσο το βλέμμα του αλλάζει.

από σκληρό,η σαρκαστικό,μοιάζει σιγά σιγά με βλέμμα αθώου παιδιού που γκρεμίζονται τα όνειρα ,χαμένου,απελπισμένο.

εκει έμενα η καρδία μου σχίζετε μα δεν πρέπει να παυσω.

πρεπει να συνεχίσω να μιλώ να βγάζω φαρμάκι,μα βάλσαμο αν μου βάλουν φτι.

και όταν στο τελος τελειωσεις και δουν την αληθεια που ποτε δεν σκεφτηκαν,

πρεπει να του δωσεις λυσεις για να αλλάξουν τη στρατιγική ττης πορείας τους,

και προμηθειες για να καταφερουν να κρατηθουν εκει ακέρεοι.

αν αγαπας πρεπει να μαχεσε συνεχεια για αυτους που αγαπάς

και οχι αυτό το σαχλό το μάχεσε,

αλλά να μάχεσε αδιάκοπα να βελτιώνεις τον εαυτό σου,

για μπορείς να βελτιώνεις τους γύρω σου